Koffie? Koffie!

‘Een koffie graag’ vroeg hij aan het barmeisje. Hij frunnikte aan zijn mouw terwijl hij wachtte op zijn koffie.  Schichtig keek hij rond en begluurde dan het barmeisje. Hij volgde nauwkeurig al haar handelingen. Hij probeerde iets te zeggen, maar durfde niet zo goed.
‘Eu.. eu.. er…’hakkelde hij terwijl zijn wangen rood kleurden.
‘Alsjeblieft. Da’s dan twee euro tien’ zei het meisje en ze glimlachte vriendelijk. Ietwat verlegen glimlachte hij terug. Hij haalde een stuk van twee euro uit zijn broekzak en voelde waar hij nog wat had zitten. Na twee zakken te doorzoeken haalde hij nog vijftig cent tevoorschijn.
‘Voila’ zei hij bijna fluisterend en stak zijn hand uit om het wisselgeld te ontvangen.
Het barmeisje glimlachte opnieuw vriendelijk en schoof de koffie naar hem toe. Voorzichtig nam hij de koffie vast en ging aan een tafeltje zitten. Hij nam behoedzaam een slokje van zijn koffie trok toen een vies gezicht. Onmiddellijk zocht hij langs de rand van zijn kop en vond het verpakte rechthoekje waarin twee kleine suikertjes inzaten. Hij friemelde het papiertje open en liet een voor een de klontjes er met een plons invallen. Met het lepeltje roerde hij even en nam toen opnieuw een slok. Aan zijn gezicht was te zien dat de smaak veel beter was. Hij ging zo zitten, dat hij de toog in het oog kon houden. Opnieuw nam hij een slokje en haalde een boek tevoorschijn. Hij sloeg het open en begon te lezen. Na elke gelezen bladzijde keek hij omhoog naar de toog. Zodra het barmeisje in zicht was, speelde er een kleine glimlach op zijn mond. Als het barmeisje naar hem keek, dook hij snel zijn boek weer in. Zo ging het een half uur en een koffie verder. Opeens besefte hij dat hij nog maar vijf pagina’s gelezen had. Hij nam nog een slok koffie, maar het kopje was leeg. Een beetje onrustig schoof hij heen en weer op zijn stoel en stond uiteindelijk op.
‘Een koffie graag en eu…’ vroeg hij weer aan het barmeisje terwijl hij met zijn hand in zijn nek wreef. Afwachtend keek ze hem aan.
‘Niks…’
 Ook deze keer bekeek hij het barmeisje grondig. Ze kwam terug met een heerlijk ruikende koffie en zette die voor zijn neus neer.
‘Twee euro tien?’ vroeg hij en keek naar het meisje met een scheve glimlach.
‘Euhm ja’ antwoordde ze met een glimlach terug.
Hij keek haar al met iets meer vertrouwen aan terwijl hij opnieuw geld uit zijn zakken viste. Met een zacht plofje viel het geld in haar hand. Ze keek op en werd een beetje rood. Zelfzekerder dan daarnet nam hij zijn koffie en ging weer zitten. Opnieuw speelde zich hetzelfde scenario af. Hij las en gluurde naar het barmeisje. Het barmeisje ging druk verder met haar bezigheden, maar het viel op dat ze steeds meer naar hem keek.
Voor een derde keer ging hij een koffie halen.
‘Koffie?’ vroeg het barmeisje.
Hij knikte en haalde zo te zien zijn meest betoverende glimlach boven. Hij tikte even aan zijn neus en keek haar veelzeggend aan.
Ze keek enigszins verbaasd terug en ging dan zijn koffie halen. Hij viste ondertussen opnieuw twee euro tien uit zijn zakken en volgde daarna haar bewegingen.
Haar glimlach zag er verleidelijker uit dan daarnet. Ze zette de koffie neer en nam het geld aan. Opnieuw tikte hij tegen zijn neus en keek haar aan. Verbaasd keek ze hem aan, duidelijk niet begrijpend wat hij wilde zeggen. Een beetje aarzelend hief hij zijn hand op en probeerde aan haar neus te komen. Onmiddellijk deinsde ze terug.
‘Er zit wat koffiegruis aan je neus’ zei hij zachtjes.
‘Oei, hoe lang zit dat daar al?’ zei ze een beetje gegeneerd en haar hand schoot naar haar neus.
‘Van toen ik hier binnenkwam. Een beetje meer naar links ’zei hij terwijl hij wees.
Ze wreef over haar neus en keek hem aan met een blik van ‘zo goed?’. Hij nam een servetje dat bij zijn koffie lag en wreef ermee over haar neus.
‘Zo het is weg’ glimlachte hij terwijl ze verlegen met bloedrode wangen naar hem keek.
Opnieuw ging hij zitten en las nog wat verder in zijn boek. Toen zijn derde koffie op was, veegde hij zijn mond af en borg zijn boek op. Bij het naar buiten gaan glimlachte hij voor de zoveelste keer naar het barmeisje dat zijn tafeltje al aan het opruimen was. Met een pruillipje nam ze zijn servetje vast en draaide het om.
Ik ben vrij binnen een uurtje, drinken we iets samen?

Julie

Hij had duidelijk haar boodschap niet gezien. Met een zo te zien zwaar gemoed ging ze weer aan de slag. Iedere keer wanneer iemand binnenkwam keek ze hoopvol op, je wist maar nooit.  Je kon de ontgoocheling op haar gezicht aflezen als ze zag dat het iemand anders was. Afwezig ging ze dan maar verder koffiemokken afdrogen.
Lang moest ze niet afdrogen, want enige tijd later kwam hij weer binnen en stapte resoluut naar het tafeltje waar hij zonet gezeten had. Hij bukte zich en nam zijn sjaal mee die nog op de grond lag. Ze volgde zijn bewegingen tot aan de deur.
‘Tot straks!’ zei hij met een super aantrekkelijke glimlach en met een knipoog deed hij deur dicht.

The life of Pie

Je wordt geboren, je groeit op,… en dat is het leven.
Zijn leven begon niet tussen de soep en de “patatten” maar tussen de suiker en de eieren. Zijn conceptie startte toen bloem samensmolt met boter, eieren en suiker. Hij kreeg zelfs een extraatje mee: vanillesuiker. Na veertig minuten zwangerschap werd hij geboren. Rond, licht bruin en zoals elke boorling rook hij overheerlijk. Uiterst voorzichtig werd hij op een bedje van bloem gelegd. Een liefdevolle hand streelde hem teder en liet hem rustig liggen zodat hij kon bekomen van de doorstane geboorte-emoties. Naast hem werd een schoonheid neergelegd, het is maar dat hij niet kon blozen, maar door het zien van dergelijke beauty maakte dit wel dingen in hem wakker. Net toen hij zich wou voorstellen werd er een kleverige witte pasta op hem gespoten. Hij zag nog net hoe de schoonheid opeens verdween. En dan voelde hij het… het was een onbeschrijfelijk gevoel, een gevoel dat hij nooit zal vergeten. Je kent het verhaal wel van twee die een worden. Twee handen legden iets bovenop de witte pasta en dan gebeurde het. Hij voelde een totale verrukking door zich heen trekken. De beauty boven hem begon te kirren van plezier. Het duurde niet lang of de twee handen van zijn schepper gunden hen de nodige privacy door hen te omhullen in de heerlijkste roze marsepein die er is. Ze werden versierd met toefjes slagroom, zilveren parels en marsepeinstrikjes. Kortom ze zagen er prachtig uit. Heel even voelde hij het kriebelen in zijn buik toen de schepper hen voorzichtig optilde en hen een beetje verder neerzette. Ze hoorden overal kleine stemmetjes. Hoorntjes, eclairs, tompoucekes,… iedereen babbelde er gezellig op los. Zij daarentegen genoten van hun kleine roze cocon. Ze babbelden, ze lachten, ze genoten van elkaar op allerlei vlakken. Af en toe merkten ze dat het opeens muisstil werd. Er was weer iemand verdwenen. Meestal waren ze met vijf of zes tegelijk. Die verdwenen in het niets, waar ze naartoe gingen wist niemand, maar er werd gefluisterd dat ze naar een paradijs gingen. Ze praatten er af en toe over, zijn beauty en hij. Ze stelden zich voor dat ze op wolken leefden met kleintjes rondom zich. Ze hadden het er zelfs over om te proberen een stukje van hun roze cocon af te staan zodat ze meer van de buitenwereld konden zien in plaats van te horen. Eindelijk was het zover, samen met een eclair, een carré confitureke en een boule de berlin werden ze in een doos gestopt. Ze voelden de spanning. Het was volgens hen zalig onderweg, het heen en weer wiegen had iets zen vertelde hij. Toen de rit gedaan was verdwenen de anderen en voelde hij hoe ze op iets kouds gelegd werden. Het was niet onaangenaam, te warm hebben is trouwens niet goed voor hun soort. Overal rondom hen klonken stemmen en gezang. De stemmen vertelden hoe mooi en verrukkelijk ze er wel niet uitzagen, dat ze echt om op te eten waren. Ze glunderden, zou dit het paradijs zijn waarover ze het hadden. Het zingen ging steeds luider en ze raakten euforisch. Hij voelde zich overweldigd en verklaarde voor de zoveelste keer zijn liefde aan haar. Ze lachte en zei hoeveel ze van hem hield. Hij was gelukkig. Hij had alles wat zijn hartje beheerde, liefde, succes en schoonheid. Ze leefden in een roes van gelukzaligheid. Opeens hoorden ze een enorm geschreeuw, Eclair riep dat hij niet wilde. Wat wilde hij niet? Ze konden niet zien wat er aan het gebeuren was maar opeens schreeuwde Eclair het uit van de pijn en dan niets meer.
Alles muisstil. Ze hoorden nog gezang, maar Eclair was doodstil. Hjj hoorde hoe Carre Confituurke en Boule de Berlin aan het fluisteren waren. Het klonk paniekerig. Waarover zouden ze het hebben? En dan hoorde hij zijn beauty kreunen. Ze smeekte om op te houden. Ze voelde hoe scherpe dingen in haar prikten. Het deed pijn zei ze. Hij voelde zich zo machteloos. Omdat hij onderaan lag, kon hij niets doen. Ze kermde opnieuw, ze voelde een enorme hitte zei ze. En hij hoorde het gezang luider en luider worden. ‘Lang zal ze leven, lang zal ze leven,… . Hieperdehiep hoera!... Proficiat’ klonk het in flarden. Hij voelde een zachte wind waaien door de roze marsepein. Beauty zuchtte, de warmte was over en de prikdingen werden één voor één verwijderd. Hij fluisterde haar lieve woordjes toe om haar te troosten. Het was het enige wat hij kon doen. Ze zeiden de allerliefste dingen tegen elkaar en opnieuw voelden ze zich heel even gelukkig. En dan sloeg het noodlot toe. Net als Eclair begon Beauty opeens enorm te schreeuwen en dan voelde hij het ook, een enorm scherp ding gleed door zijn lijf. Hij probeerde een
schreeuw te onderdrukken, maar het lukte niet, het was ondragelijk. De pijn was veel te erg. Hij trok door heel zijn lijf.
‘Help mij!’ riep Beauty maar hij kon niets doen. Niets, hij was machteloos.
‘Ik hou van je, mijn liefste’ fluisterde hij nog.
‘Ik…ook… van … jou’ fluisterde ze nog zachtjes.
‘Ik zie je… straks in… het paradijs’ hakkelde hij terwijl hij zelf ook aan het eind van zijn latijn was.
‘Tot straks…’ zuchtte ze en dat was het laatste wat hij hoorde. Opnieuw gleed de pijn door zijn lijf en hij verloor alle bewust zijn. Het laatste wat hij nog wist is dat er een stuk uit hem gereten werd en dat hij hoopte dat hij snel het paradijs zou halen. Het paradijs… om samen met Beauty eeuwig gelukkig te zijn… . Het paradijs… .