Koffie? Koffie!

‘Een koffie graag’ vroeg hij aan het barmeisje. Hij frunnikte aan zijn mouw terwijl hij wachtte op zijn koffie.  Schichtig keek hij rond en begluurde dan het barmeisje. Hij volgde nauwkeurig al haar handelingen. Hij probeerde iets te zeggen, maar durfde niet zo goed.
‘Eu.. eu.. er…’hakkelde hij terwijl zijn wangen rood kleurden.
‘Alsjeblieft. Da’s dan twee euro tien’ zei het meisje en ze glimlachte vriendelijk. Ietwat verlegen glimlachte hij terug. Hij haalde een stuk van twee euro uit zijn broekzak en voelde waar hij nog wat had zitten. Na twee zakken te doorzoeken haalde hij nog vijftig cent tevoorschijn.
‘Voila’ zei hij bijna fluisterend en stak zijn hand uit om het wisselgeld te ontvangen.
Het barmeisje glimlachte opnieuw vriendelijk en schoof de koffie naar hem toe. Voorzichtig nam hij de koffie vast en ging aan een tafeltje zitten. Hij nam behoedzaam een slokje van zijn koffie trok toen een vies gezicht. Onmiddellijk zocht hij langs de rand van zijn kop en vond het verpakte rechthoekje waarin twee kleine suikertjes inzaten. Hij friemelde het papiertje open en liet een voor een de klontjes er met een plons invallen. Met het lepeltje roerde hij even en nam toen opnieuw een slok. Aan zijn gezicht was te zien dat de smaak veel beter was. Hij ging zo zitten, dat hij de toog in het oog kon houden. Opnieuw nam hij een slokje en haalde een boek tevoorschijn. Hij sloeg het open en begon te lezen. Na elke gelezen bladzijde keek hij omhoog naar de toog. Zodra het barmeisje in zicht was, speelde er een kleine glimlach op zijn mond. Als het barmeisje naar hem keek, dook hij snel zijn boek weer in. Zo ging het een half uur en een koffie verder. Opeens besefte hij dat hij nog maar vijf pagina’s gelezen had. Hij nam nog een slok koffie, maar het kopje was leeg. Een beetje onrustig schoof hij heen en weer op zijn stoel en stond uiteindelijk op.
‘Een koffie graag en eu…’ vroeg hij weer aan het barmeisje terwijl hij met zijn hand in zijn nek wreef. Afwachtend keek ze hem aan.
‘Niks…’
 Ook deze keer bekeek hij het barmeisje grondig. Ze kwam terug met een heerlijk ruikende koffie en zette die voor zijn neus neer.
‘Twee euro tien?’ vroeg hij en keek naar het meisje met een scheve glimlach.
‘Euhm ja’ antwoordde ze met een glimlach terug.
Hij keek haar al met iets meer vertrouwen aan terwijl hij opnieuw geld uit zijn zakken viste. Met een zacht plofje viel het geld in haar hand. Ze keek op en werd een beetje rood. Zelfzekerder dan daarnet nam hij zijn koffie en ging weer zitten. Opnieuw speelde zich hetzelfde scenario af. Hij las en gluurde naar het barmeisje. Het barmeisje ging druk verder met haar bezigheden, maar het viel op dat ze steeds meer naar hem keek.
Voor een derde keer ging hij een koffie halen.
‘Koffie?’ vroeg het barmeisje.
Hij knikte en haalde zo te zien zijn meest betoverende glimlach boven. Hij tikte even aan zijn neus en keek haar veelzeggend aan.
Ze keek enigszins verbaasd terug en ging dan zijn koffie halen. Hij viste ondertussen opnieuw twee euro tien uit zijn zakken en volgde daarna haar bewegingen.
Haar glimlach zag er verleidelijker uit dan daarnet. Ze zette de koffie neer en nam het geld aan. Opnieuw tikte hij tegen zijn neus en keek haar aan. Verbaasd keek ze hem aan, duidelijk niet begrijpend wat hij wilde zeggen. Een beetje aarzelend hief hij zijn hand op en probeerde aan haar neus te komen. Onmiddellijk deinsde ze terug.
‘Er zit wat koffiegruis aan je neus’ zei hij zachtjes.
‘Oei, hoe lang zit dat daar al?’ zei ze een beetje gegeneerd en haar hand schoot naar haar neus.
‘Van toen ik hier binnenkwam. Een beetje meer naar links ’zei hij terwijl hij wees.
Ze wreef over haar neus en keek hem aan met een blik van ‘zo goed?’. Hij nam een servetje dat bij zijn koffie lag en wreef ermee over haar neus.
‘Zo het is weg’ glimlachte hij terwijl ze verlegen met bloedrode wangen naar hem keek.
Opnieuw ging hij zitten en las nog wat verder in zijn boek. Toen zijn derde koffie op was, veegde hij zijn mond af en borg zijn boek op. Bij het naar buiten gaan glimlachte hij voor de zoveelste keer naar het barmeisje dat zijn tafeltje al aan het opruimen was. Met een pruillipje nam ze zijn servetje vast en draaide het om.
Ik ben vrij binnen een uurtje, drinken we iets samen?

Julie

Hij had duidelijk haar boodschap niet gezien. Met een zo te zien zwaar gemoed ging ze weer aan de slag. Iedere keer wanneer iemand binnenkwam keek ze hoopvol op, je wist maar nooit.  Je kon de ontgoocheling op haar gezicht aflezen als ze zag dat het iemand anders was. Afwezig ging ze dan maar verder koffiemokken afdrogen.
Lang moest ze niet afdrogen, want enige tijd later kwam hij weer binnen en stapte resoluut naar het tafeltje waar hij zonet gezeten had. Hij bukte zich en nam zijn sjaal mee die nog op de grond lag. Ze volgde zijn bewegingen tot aan de deur.
‘Tot straks!’ zei hij met een super aantrekkelijke glimlach en met een knipoog deed hij deur dicht.