‘Nou, dat was het dan.’
Helemaal alleen stond ze in haar kamer. Ze had net haar nachtjapon aangedaan en stond naar buiten te kijken. Buiten was het donker behalve voor de poorten, daar stonden de muskieten te wachten tot ze haar zouden zien. Ze zag hun flitsen als stroboskopen de lucht verlichten. Met een ruk trok ze de gordijnen dicht en ze zuchtte een zucht van verlichting. Het voelde alsof een enorme last van haar schouders gevallen was de laatste uren. Ze staarde haar kamer in, eindelijk zou ze verlost zijn van al dat oranje. Ze haatte die kleur. Wie in godsnaam verzon het nu om oranje als nationale kleur te gebruiken? Het had maar één voordeel opgeleverd, heerlijke oranje worteltjes. Voor de rest was het gewoon een schreeuwlelijke kleur.
Nog een beetje opgefokt door de laatste hectische uren stapte ze in haar pluizige pantoffels naar haar kaptafel. Ze opende het onderste schuifje en haalde het oude koekendoosje uit waar nog een foto op stond van haar en Claus in hun jonge jaren. Telkens ze dit doosje uithaalde, moest ze even glimlachen, denkend aan de provocatie die hun huwelijk had veroorzaakt. Voorzichtig deed ze het open en haalde er een sigaret en een aansteker uit. Ervaren stak ze die aan en trok heel langzaam in. De rook vulde haar longen, ze proefde en genoot. Het is bijna gedaan met het protocol, laat Willem-Alexander nu maar vanaf 30 april de boel redden.
Wat zou ze daarna gaan doen? Gewoon eens aan het strand in Aruba gaan liggen in een minuscule bikini? Daar zouden de muskieten een vette kluif aan hebben.
Of walvissen gaan spotten in Noorwegen? De Zwitserse bergen intrekken? Nee, hetgeen ze eigenlijk echt had willen doen, had die presidentsvrouw haar al afgepakt. In feite ze was nog steeds een tikkeltje kwaad op Michelle. Ze herinnerde zich nog het diner waar ze haar idee aan Michelle vertelde en twee weken later stond die er al mee in de krant. Nu ja, die moestuin moest ze dan maar laten vallen, misschien kon ze zich op kunst storten zoals Paola van hiernaast.
Ze nam nog een trekje van haar sigaret. Ze had dorst. Behoedzaam vulde ze het glas dat zoals steeds klaar stond op haar kaptafel. Daarnaast stond de heerlijkste whisky die er was. In twee slokken kapte ze het goedje naar binnen en schonk toen nog een glas in. Dat is wat anders dan de oranjebitter die ze overal geserveerd kreeg. En iedereen maar denken dat ze het lekker vond. Ze braakte ervan, maar ze was ‘hare majesteit’ dus kon ze niets anders doen dan glimlachend uitdrinken en zeggen dat ééntje wel genoeg was.
Nog drie maanden en dan was ze er vanaf en dan was er misschien tijd voor een nieuwe liefde? Ze voelde hoe haar wangen lichtjes warm werden. Als Charles er mee weg kon komen, dan zij toch ook. Ze was weduwe dus niemand kon haar iets verwijten.
Hé, wat jammer nou, haar sigaret was op. Ze zocht iets om de peuk in te doven toen er werd op de deur geklopt. Snel dropte ze de peuk in de vaas tulpen die op haar nachtkastje stonden. Hmm, die moesten trouwens dringend ververst worden.
‘Hare majesteit? Hare majesteit…’ riep één van de bediendes aan de deur ‘slaapt u al?’
‘Nee hoor, mijn jongen…’ riep ze terug, vliegensvlug nam ze haar luchtverfrisser en spoot er lichtjes paniekerig mee in de lucht. Het goedje benam haar even van haar adem waardoor ze moest hoesten. Snel ging ze naar de deur en opende die een klein beetje.
‘Kuch…, wat is er aan de hand?’ kuchte ze
‘Koning Albert aan de lijn. Hij wil je feliciteren.’
O god, eigenlijk had ze geen zin in een gesprek nu. Nu ja, Bertje heeft al zorgen genoeg met zijn landje en zonen, ik kan hem wel effe oppeppen.
‘O nou, geef hem dan maar door.’
De telefoon in haar kamer ging over. Ze nam nog een slok whisky en pikte de hoorn op.
‘Hoi, met Trix’
Helemaal alleen stond ze in haar kamer. Ze had net haar nachtjapon aangedaan en stond naar buiten te kijken. Buiten was het donker behalve voor de poorten, daar stonden de muskieten te wachten tot ze haar zouden zien. Ze zag hun flitsen als stroboskopen de lucht verlichten. Met een ruk trok ze de gordijnen dicht en ze zuchtte een zucht van verlichting. Het voelde alsof een enorme last van haar schouders gevallen was de laatste uren. Ze staarde haar kamer in, eindelijk zou ze verlost zijn van al dat oranje. Ze haatte die kleur. Wie in godsnaam verzon het nu om oranje als nationale kleur te gebruiken? Het had maar één voordeel opgeleverd, heerlijke oranje worteltjes. Voor de rest was het gewoon een schreeuwlelijke kleur.
Nog een beetje opgefokt door de laatste hectische uren stapte ze in haar pluizige pantoffels naar haar kaptafel. Ze opende het onderste schuifje en haalde het oude koekendoosje uit waar nog een foto op stond van haar en Claus in hun jonge jaren. Telkens ze dit doosje uithaalde, moest ze even glimlachen, denkend aan de provocatie die hun huwelijk had veroorzaakt. Voorzichtig deed ze het open en haalde er een sigaret en een aansteker uit. Ervaren stak ze die aan en trok heel langzaam in. De rook vulde haar longen, ze proefde en genoot. Het is bijna gedaan met het protocol, laat Willem-Alexander nu maar vanaf 30 april de boel redden.
Wat zou ze daarna gaan doen? Gewoon eens aan het strand in Aruba gaan liggen in een minuscule bikini? Daar zouden de muskieten een vette kluif aan hebben.
Of walvissen gaan spotten in Noorwegen? De Zwitserse bergen intrekken? Nee, hetgeen ze eigenlijk echt had willen doen, had die presidentsvrouw haar al afgepakt. In feite ze was nog steeds een tikkeltje kwaad op Michelle. Ze herinnerde zich nog het diner waar ze haar idee aan Michelle vertelde en twee weken later stond die er al mee in de krant. Nu ja, die moestuin moest ze dan maar laten vallen, misschien kon ze zich op kunst storten zoals Paola van hiernaast.
Ze nam nog een trekje van haar sigaret. Ze had dorst. Behoedzaam vulde ze het glas dat zoals steeds klaar stond op haar kaptafel. Daarnaast stond de heerlijkste whisky die er was. In twee slokken kapte ze het goedje naar binnen en schonk toen nog een glas in. Dat is wat anders dan de oranjebitter die ze overal geserveerd kreeg. En iedereen maar denken dat ze het lekker vond. Ze braakte ervan, maar ze was ‘hare majesteit’ dus kon ze niets anders doen dan glimlachend uitdrinken en zeggen dat ééntje wel genoeg was.
Nog drie maanden en dan was ze er vanaf en dan was er misschien tijd voor een nieuwe liefde? Ze voelde hoe haar wangen lichtjes warm werden. Als Charles er mee weg kon komen, dan zij toch ook. Ze was weduwe dus niemand kon haar iets verwijten.
Hé, wat jammer nou, haar sigaret was op. Ze zocht iets om de peuk in te doven toen er werd op de deur geklopt. Snel dropte ze de peuk in de vaas tulpen die op haar nachtkastje stonden. Hmm, die moesten trouwens dringend ververst worden.
‘Hare majesteit? Hare majesteit…’ riep één van de bediendes aan de deur ‘slaapt u al?’
‘Nee hoor, mijn jongen…’ riep ze terug, vliegensvlug nam ze haar luchtverfrisser en spoot er lichtjes paniekerig mee in de lucht. Het goedje benam haar even van haar adem waardoor ze moest hoesten. Snel ging ze naar de deur en opende die een klein beetje.
‘Kuch…, wat is er aan de hand?’ kuchte ze
‘Koning Albert aan de lijn. Hij wil je feliciteren.’
O god, eigenlijk had ze geen zin in een gesprek nu. Nu ja, Bertje heeft al zorgen genoeg met zijn landje en zonen, ik kan hem wel effe oppeppen.
‘O nou, geef hem dan maar door.’
De telefoon in haar kamer ging over. Ze nam nog een slok whisky en pikte de hoorn op.
‘Hoi, met Trix’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten