Het was een zonnige dag, niet warm, maar ook niet te koud.
Ideaal weer om in het park te wandelen of te lopen. Hier in het park kwamen
altijd dezelfde mensen. Het groepje lopers die altijd luid babbelden, een mama
met twee lieve kindjes, twee oudjes die clichématig de eendjes kwamen voeren,…
. Het was nog redelijk vroeg in de ochtend, dus waren er nog maar weinig bezoekers.
Het was de beste tijd om in het park te vertoeven. Het was dan nog rustig.
Hij zat op een bankje en genoot. De natuur was op z’n mooist deze tijd van het jaar. De bladeren begonnen te verkleuren in verschillende tinten rood tot bruin. Het groene maakte plaats voor oranje, geel en bordeaux. Af en toe dwarrelde een blaadje neer en lande net voor zijn voeten. Hij ademde diep en snoof de fruitige geur op van de appel- en perenbomen die net achter hem stonden. Hij glimlachte naar het meisje dat voorbij gelopen kwam. Ook zij was een trouwe bezoeker. Elke morgen kwam ze hier lopen. Haar lange blonde haren in een strakke paardenstaart, een losse trainingsbroek, een strak T-shirt en altijd met een I-pod in haar oren. Zou ze meedoen aan ‘start to run’ vroeg hij zich af. Elke morgen knikte ze vriendelijk een goedendag en blonken haar blauwe ogen. Je kon zien dat ze genoot van het lopen. Wat zou het meisje doen tijdens haar dagelijkse leven? Zou ze nog studeren, ze zag er in ieder geval jong genoeg uit, of zou ze al werken. Het ziet er niet zo’n type uit dat de fabriek binnen gaat met haar lunchbox, zoals hij jaren gedaan heeft voor hij ontslagen werd. Nee, het is eerder het bureautype. Ze ziet er uit als iemand die zich vast kan bijten in dossiers. Kon hij dat ook nog maar, dacht hij bij zichzelf. Het was alweer twee jaar geleden dat hij zijn job verloor. Er was geen plaats meer voor mensen met een beperking. Hij haatte als ze zeiden ‘mensen met een beperking’. Hij had een misvormde voet waardoor hij met krukken moest stappen. Gefrustreerd wierp hij een blik op de krukken naast hem. Hij keek weer op en zag in de verte een gedaante lopen. Vreemd, dacht hij, een nieuweling in het park. De gedaante droeg een lange zwarte jas en had een muts op. Hij kon niet goed zien of het een vrouw of een man was.
Het meisje kwam er weer aan. Hij zag dat de gedaante het meisje in het oog hield.
Net toen het meisje voorbijkwam zakte ze in elkaar. Hij keek geschrokken naar het meisje en richtte toen weer zijn blik naar de gedaante. Het leek net of hij lachte.
‘Kom help mij.’ riep hij terwijl hij naar het meisje strompelde. Hij voelde haar pols, maar de hartslag die hij zou moeten voelen kwam niet. Ze ademde ook niet meer.
Hij twijfelde niet en begon direct met de reanimatietechniek die hij ooit in zijn jonge jaren geleerd had. Een andere loper kwam aangelopen en vroeg wat er aan de hand was.
‘Ze is hier net in elkaar gezakt en nu ademt ze niet meer. Ik voel ook geen polsslag’ antwoordde hij lichtjes buitenadem.
‘Zal ik even overnemen?’ vroeg de loper vriendelijk.
Hij knikte, nam zijn gsm en belde de hulpdiensten.
Daarna nam hij het weer over. En zo gingen ze verder, ze wisselden elkaar af tot de hulpdiensten aankwamen.
Hij zat op een bankje en genoot. De natuur was op z’n mooist deze tijd van het jaar. De bladeren begonnen te verkleuren in verschillende tinten rood tot bruin. Het groene maakte plaats voor oranje, geel en bordeaux. Af en toe dwarrelde een blaadje neer en lande net voor zijn voeten. Hij ademde diep en snoof de fruitige geur op van de appel- en perenbomen die net achter hem stonden. Hij glimlachte naar het meisje dat voorbij gelopen kwam. Ook zij was een trouwe bezoeker. Elke morgen kwam ze hier lopen. Haar lange blonde haren in een strakke paardenstaart, een losse trainingsbroek, een strak T-shirt en altijd met een I-pod in haar oren. Zou ze meedoen aan ‘start to run’ vroeg hij zich af. Elke morgen knikte ze vriendelijk een goedendag en blonken haar blauwe ogen. Je kon zien dat ze genoot van het lopen. Wat zou het meisje doen tijdens haar dagelijkse leven? Zou ze nog studeren, ze zag er in ieder geval jong genoeg uit, of zou ze al werken. Het ziet er niet zo’n type uit dat de fabriek binnen gaat met haar lunchbox, zoals hij jaren gedaan heeft voor hij ontslagen werd. Nee, het is eerder het bureautype. Ze ziet er uit als iemand die zich vast kan bijten in dossiers. Kon hij dat ook nog maar, dacht hij bij zichzelf. Het was alweer twee jaar geleden dat hij zijn job verloor. Er was geen plaats meer voor mensen met een beperking. Hij haatte als ze zeiden ‘mensen met een beperking’. Hij had een misvormde voet waardoor hij met krukken moest stappen. Gefrustreerd wierp hij een blik op de krukken naast hem. Hij keek weer op en zag in de verte een gedaante lopen. Vreemd, dacht hij, een nieuweling in het park. De gedaante droeg een lange zwarte jas en had een muts op. Hij kon niet goed zien of het een vrouw of een man was.
Het meisje kwam er weer aan. Hij zag dat de gedaante het meisje in het oog hield.
Net toen het meisje voorbijkwam zakte ze in elkaar. Hij keek geschrokken naar het meisje en richtte toen weer zijn blik naar de gedaante. Het leek net of hij lachte.
‘Kom help mij.’ riep hij terwijl hij naar het meisje strompelde. Hij voelde haar pols, maar de hartslag die hij zou moeten voelen kwam niet. Ze ademde ook niet meer.
Hij twijfelde niet en begon direct met de reanimatietechniek die hij ooit in zijn jonge jaren geleerd had. Een andere loper kwam aangelopen en vroeg wat er aan de hand was.
‘Ze is hier net in elkaar gezakt en nu ademt ze niet meer. Ik voel ook geen polsslag’ antwoordde hij lichtjes buitenadem.
‘Zal ik even overnemen?’ vroeg de loper vriendelijk.
Hij knikte, nam zijn gsm en belde de hulpdiensten.
Daarna nam hij het weer over. En zo gingen ze verder, ze wisselden elkaar af tot de hulpdiensten aankwamen.
Ondertussen had er zich al een scherm van nieuwsgierigen
gevormd. Een gezoem van mompelende mensen klonk als een achtergrondkoor terwijl
ze probeerden het hart van het meisje weer aan het kloppen te krijgen. De
ambulancier kwam er snel bij en nam het van hen over. Voorzichtig werd het
meisje op een brancard gelegd en in de ambulance gerold. Met loeiende sirenes
werd ze weggevoerd. De twee mannen bleven stil achter.
‘Zo een jong meisje…’fluisterde de loper stilletjes.
Hier klopt iets niet, dacht hij terwijl hij zijn kruk nam en naar de menigte keek die mompelend uiteen ging. Zijn blik viel op de gedaante die hen al de hele tijd in het oog had gehouden. Van zodra hij een blik wisselde met die gedaante, rende die weg. Hier klopte duidelijk iets niet, zo een jong meisje dat plots in elkaar zakt? Hij zal deze namiddag eens gaan informeren in het ziekenhuis. Nu was het tijd om naar huis te strompelen en de uitkeringspapieren te gaan invullen.
‘Zo een jong meisje…’fluisterde de loper stilletjes.
Hier klopt iets niet, dacht hij terwijl hij zijn kruk nam en naar de menigte keek die mompelend uiteen ging. Zijn blik viel op de gedaante die hen al de hele tijd in het oog had gehouden. Van zodra hij een blik wisselde met die gedaante, rende die weg. Hier klopte duidelijk iets niet, zo een jong meisje dat plots in elkaar zakt? Hij zal deze namiddag eens gaan informeren in het ziekenhuis. Nu was het tijd om naar huis te strompelen en de uitkeringspapieren te gaan invullen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten