woensdag 27 maart 2013

It's so fluffy


“Oh, It’s so fluffy,” kirde ze en streelde het kleine pluchen beertje. Chris rolde even met zijn ogen, maar keek haar dan weer liefdevol aan. Ze was beeldschoon en keek altijd vol verwondering naar de dingen. Hij kende haar nog maar drie maanden, maar hij wist dat ze de ware voor hem was. In drie maanden tijd was hij zoveel veranderd, allemaal dankzij haar. Hij zag haar nog zo staan…

Hij haastte zich naar perron 7. Verdorie, hij was 10 minuten te laat, gelukkig kon hij op de NMBS rekenen: vertraging van 15 min. Katrien had hem ook zo lang bezig gehouden. Hij had gezegd dat hij dat meisje enkel moest afhalen aan het station. Katrien was een lief en mooi meisje, maar ze kon zo jaloers zijn. Een Erasmus studente, het zal wel weer zo’n wereldverbeteraarster zijn, zo een slons in tweedehandskleren. Hij zag haar wel graag, zijn Katrien.
Met grote passen liep hij de roltrap op en nam niet de moeite om te blijven staan.
Boven gekomen zag hij dat de trein al was aangekomen, verdorie hij was echt te laat. Hij keek in het rond en daar stond ze: blond golvend haar, reebokogen en een sensuele rode mond. Ze droeg een bruine baret, een bruine gecentreerde jas en bruine suède handschoenen. Naast haar stond langs beide kanten een donkere koffer. Het was alsof ze uit een Fred Astaire-film was gestapt. Ze sloeg haar ogen op en keek recht in de zijne. Hij voelde zich rood worden tot in zijn haarwortels. Ze had hem betoverd. De gentleman kwam spontaan in hem boven. Zo’n meisje vroeg gewoon om etiquette.
‘Mindy?’ vroeg hij.
‘Yes,’ antwoordde ze ietwat verlegen en knipperde met haar ogen.
‘Hey, I’m Chris,’ hij stak zijn hand uit en voelde het zachte suède van haar handschoen.
‘Euhm… shall I… euhm… take you’re… dinges…?’ stotterde hij en wees naar de koffers.
‘Ow, sure, thank you,’ zei ze met een glimlach.
Hij nam de twee loodzware koffers.
‘You may follow me.’

Mindy zou een jaar bij hen logeren als uitwisselingsstudente. Ze kwam uit Plymouth en studeerde verpleegkunde. Eerlijk gezegd had hij er niet veel zin in, een jaar met een Engelse in huis, maar hij veranderde snel van mening. Eenmaal thuisgekomen, waren zijn ouders direct helemaal weg van haar. Vooral omdat ze naar dezelfde muziek luisterde zoals zij. Etta James, Ella Fritzgerald, Chet Baker, the Andrew Sisters… ze passeerden allemaal de revue. Beetje bij beetje veroverde ze ook zijn hart. Na een maand kocht hij zijn eerste retrokostuum en niet veel later begon hij danslessen te volgen. Allemaal voor haar. Katrien had het niet zo fijn gevonden. Hij had geprobeerd haar te overtuigen om mee te dansen, maar ze wou niet. Hij zou gewoon een les meegaan om haar wat te helpen met de inschrijving en zo. Een les, werden er twee en ondertussen waren het er al 8.  Als je hen nu zag lopen, waren het precies Fred en Ginger. Enkel de danspasjes waren nog stuntelig, hoewel ze veel geduld had en hem zoveel mogelijk hielp.

Ze was al een paar weken onwel. Zijn ma had gezegd dat ze beter eens naar de dokter zou gaan. Misschien was het wel een griepje of zo dat zich in haar lijf aan het nestelen was. Vorige week had ze dan uiteindelijk bloed laten trekken bij zijn huisarts. Nu zaten ze  in de wachtzaal van de dokter te wachten op het resultaat. Ze zat met het beertje te spelen dat hij gisteren voor haar op de kermis geschoten had. Ze zag er ontspannen uit. Zelf was hij doodsbenauwd al liet hij het niet merken. Stel dat ze een of ander ongeneeslijke ziekte had. Hij wist nu al dat hij niet meer zonder haar kon. Hij voelde in zijn zak. Daar zat hij, de ring. Hij had die gisteren gekocht. Of het nu slecht nieuws of goed nieuws zou zijn, hij moest en zou met haar trouwen. Straks zouden ze naar hun favoriete restaurant gaan en daar zou hij bij het dessert op zijn knieën gaan. Hij friemelde aan zijn hoed en draaide hem rond en rond.
Tussen Katrien en hem begon het steeds slechter te gaan. Vorige week had hij er dan uiteindelijk een punt achter gezet.  Hij wilde verder met Mindy had hij gezegd. Dat was misschien niet zo tactisch geweest. Ze had een enorme scène gemaakt en was dan met gierende banden vertrokken.

‘You don’t need to be nervous,’ zei Mindy met een glimlach en ze legde haar hand op zijn knie. Mindy wist niets van Katrien. Hij durfde dit goddelijke creatuur geen pijn te doen. Hij forceerde een glimlach en keek in haar stralende ogen. Net op dat moment ging de deur open.
‘Kom maar binnen,’ zei de dokter vriendelijk.
Toen ze allebei neerzaten keek de dokter hen heel welgezind aan. Het maakte hem nog zenuwachtiger.
‘Zo miss Cole… ‘ de dokter nam een dun mapje ‘let’s have a look.’
Mindy keek naar hem en hij zag nu ook een zweem van zenuwachtigheid in haar ogen. Heel even kneep hij in haar hand.
De dokter bekeek het papier met gefronste wenkbrauwen en keek hen toen weer vriendelijk aan.
‘Nu, ik kan jullie enkel en alleen maar feliciteren.’
Chris keek de dokter vol verwarring aan.
‘Whats he’s saying?’ vroeg Mindy bezorgd.
‘Feliciteren met wat?’ vroeg Chris.
‘Met de baby.’
‘We’re gonna have a baby?!’ kirde Mindy enthousiast. Hij zag het enthousiasme in haar ogen. Zonder er ook maar bij na te denken sprong hij uit zijn stoel en knielde voor haar neer.
‘Will you marry me?’
Helemaal van haar stuk keek Mindy Chris aan. Hij zag tranen in haar ogen.
‘Yes!’ riep ze en wierp haar armen rond hem heen.

Stralend liepen ze dokterskamer uit.
‘We are going to have a baby and get maried!’ riep Mindy zo enthousiast dat iedereen in de wachtzaal naar hen keek. Ze bewonderde de ring.
Hij lachte en gaf haar een zoen op haar wang.
‘Chriiiiiiiiiiiiiiiiisssss!’ hoorde hij een bekende stem roepen. Verschrikt keek hij op. Katrien stond in de deur van de wachtkamer en keek hen woedend aan. Ze stapte naar hem toe en gaf hem een enorm harde klap in zijn gezicht.
‘You slut’ riep ze naar Mindy en ze smeet de deur met een smak dicht. Chris keek naar Mindy en zag de tranen in haar vragende reebokogen. Teder streelde hij haar wang, wreef met zijn duim de tranen weg en drukte een zachte zoen op haar lippen.
‘She’s my ex, I’m sorry…’
‘Duurt dat hier nog lang? Het is mijn beurt,’ duwde een oude vrouw hen met haar wandelstok weg.
Buiten klonk het luide geluid van krakend metaal en glasscherven die op de grond vielen. Gevolgd door een hysterisch gelach.

vrijdag 22 maart 2013

Een nieuwe nonkel


Al voor de tiende keer streek ze haar rok glad om dan weer haar handen zenuwachtig over elkaar te wrijven. Een hand hield haar tegen. Ze keek op en twee lieve blauwe ogen keken haar aan.
‘Het komt wel goed, rustig nu maar.’
 ‘Jij hebt makkelijk praten, eigenlijk zou jij zenuwachtig moeten zijn, jij wordt voorgesteld in mijn familie,’ haar stem bibberde zenuwachtig.
‘Ze moeten mij maar nemen zoals ik ben, dat heb ik je toch al gezegd.’
‘Ja, da’s waar, ik hoop het.’

Twee weken geleden had ze tegen haar ouders gezegd dat ze iemand zou meebrengen naar het familiefeest. Haar moeder was in de wolken geweest, eindelijk had haar dochter iemand gevonden. Haar pa had gewoon gezegd, zo lang hij maar niet rookt en als hij pinten kan drinken zoals ik ben ik al tevreden. Hij zag het zo al voor zich vertelde hij, hij en zijn schoonzoon samen echte venten dingen doen nu Koen haar broer zover woonde. Ze wist dat ze met een bibberende glimlachje had geknikt. Haar vader was altijd al een stoere vent geweest. Niet echt tactisch en recht voor de raap.

De huizen flitsten voorbij, regenkanaaltjes liepen over de ruiten van de auto, de wind waaide hard. Ze keek nog snel eens op de achterbank om er zeker van te zijn dat de bloemen en de fles wijn mee waren. Wat was ze bang, bang van de reacties. Niet alleen van haar ouders, haar broer en zijn vrouw maar ook van haar oma en natuurlijk haar oom en tante die er zouden zijn. Misschien tempert dat de hevigheid van de reacties? Ze had hen nochtans al hints gegeven, maar het was net of ze die niet wilden snappen. Ze had gekozen en punt uit, als ze het niet wilden aanvaarden, dan was het hun probleem. Het klonk zo stoer in haar hoofd.

Ze reden de bekende straat in. Nog vier huizen en daar was het, het huis van haar oma. Lichtjes aarzelend stapte ze uit en nam de bloemen en de wijn. Samen stapten ze naar de voordeur en belde aan. Ze voelde haar benen trillen. Een arm werd rond haar geslagen en ze voelde een zoen op haar wang. Een geruststellend gevoel. De deur ging voorzichtig open en het hoofd van haar neefje verscheen.
‘Dag Jules’ zei ze.
‘Ella!’ riep die enthousiast uit en sprong in haar armen.
‘Voorzichtig jongen, draag jij de bloemen?’
Hij keek haar blij aan en nam ze in zijn kleine handen. Met z’n drieën gingen ze naar binnen. Ze voelde de zenuwen gieren door haar lichaam.
‘Tante, tante, tante… Ella is hier en ze heeft nog iemand mee!’ brulde Jules naar haar moeder.
‘Eindelijk, ze zijn daar, ik ben zo benieuwd,‘ hoorde ze haar moeder enthousiast zeggen.
Ze stapten met z’n twee de woonkamer binnen waar alle hoofden zich omdraaiden. Nieuwsgierige blikken keken haar aan.
‘Dag iedereen, dit is…’ ze verstomde toen ze de blikken zag. Iedereen keek haar ontzet aan. ‘Dit is…’ haar stem trilde.
‘Ik ben Marie,’ vulde Marie haar aan terwijl die haar hand greep, ‘Ik ben de partner van Ella.’ Marie kneep nog even zacht in haar hand.
‘Euhm… jah, euhm…’ kwam Ella’s tante nerveus naar haar toe. ‘Dag Marie, euhm welkom en zet u.’
‘Zet u , zet u…’ bulderde opeens de stem van haar vader door de woonkamer. ‘Er wordt hier niet gezeten.’ Dreigend kwam hij op hen af. ‘Wel, wat heeft dit hier te betekenen?’ terwijl hij wees naar Marie. Haar maag kromp ineen, de zenuwen maakten plaats voor angst.
‘Da’s mijn vriendin, pa,’ zei ze stilletjes.
‘Dat…is… jouw vriendin?’ zijn ogen keken haar woedend aan. ‘Er komt hier geen vriendin in mijn huis, als je hier nog een voet wil binnen zetten, dan kom je met een vriend, geen vriendin.’
‘Maar, pa…’ probeerde ze nog.
Hij keerde zich tegen Marie.
‘Weet je, ze hebben een woord bedacht voor mensen zoals jij!’ brulde hij tegen haar.
‘Laat me raden,’ zei Marie kalm ‘Lesbo, pot, verkeerde,… ik heb ze allemaal al gehoord.’
Ella’s vader keek haar verstomd aan. Hij opende zijn mond om nog iets te zeggen, maar er kwam niets uit.
‘Je dochter is gelukkig met mij, althans dat hoop ik. Als jij dat niet kunt aanvaarden, dan ben ik hier weg en neem ik Ella mee.’
‘Jij, jij, jij serpent… mijn kot uit!’
Marie greep haar hand vast en voor ze nog iets kon zeggen, sleurde ze haar mee.
‘Stop!’ riep plots iemand van aan de tafel.
Ella keek om en zag haar oma rechtstaan.
‘Niemand, maar dan ook niemand smijt mijn eigen kleinkind uit mìjn huis! Begrepen?’ zei oma zacht maar dwingend. Ze stond recht uit haar stoel en kwam naar hen toe.
‘Maria, als jij Ella gelukkig maakt, dan ben jij van harte welkom in mijn familie.’ Ze nam het gezicht van Marie van en gaf haar een zoen op beide wangen. ‘Kom nu meisjes, we gingen juist beginnen aan de taart.’ Oma duwde hen richting tafel. Toen ze voorbij Ella’s vader kwamen zei ze ‘En jij, je gedraagt je als een klein kind, wat is me dat nu, laat dat kind toch gelukkig zijn en stop met dat machogedoe.’
Hij keek zijn ma verbaasd aan en zag eruit als een kwajongen die net op zijn oren kreeg.

Ella’s ma kwam naar hen toe en knuffelde Marie ‘Kom maar meid, nog eens welkom in de familie.’ Haar warme blik haalde Ella over om zich te ontspannen. Met nog een kleine aarzeling begroette ze de rest van de familie terwijl Jules enthousiast naar Marie ging.
‘Moet ik je nu nonkel Marie noemen?’

vrijdag 15 maart 2013

Warme bakker koud gemaakt


Het was stil in het groezelige steegje. Een drietal straatlampen verlichtten flauw het straatje. Vuilnisbakken stonden overvol tegen de muren. De kasseien lagen onregelmatig waardoor het steegje de éne plas na de andere had, door de stevige plensbui van daarnet. Een stoomwolk die vanuit een heel klein schoorsteentje kwam zorgde ervoor dat het nogal mistig was. De heerlijke geur van vers gebakken brood sloeg in zijn neus. Hij haatte de geur van brood. Het maakte hem misselijk. Een eenzame rat kruiste vliegensvlug zijn pad. Ratten, lieve kleine knaagdiertjes die in tijden van nood wel handig waren. Behendig ontweek hij de plassen zodat zijn gitzwarte schoenen niet onder de modder zouden zitten. Zijn voetstappen echoden door de steeg. In de verte hoorde hij de stemmen. Hij vertraagde zijn pas en ging op de tippen van zijn tenen lopen. Van achter één van de bomvolle containers stonden twee mannen in het licht van een straatlampje jachtig te fluisteren. Hij ging nog wat dichter staan, hoewel hij hen al goed kon verstaan. Hij begluurde het tafereel. De kleine donkere man zag er nogal dreigend uit. De lange slungel die met zijn rug tegen de muur stond keek schichtig rond. Zijn aftandse kleren waren veelt te groot, waardoor hij er nog magerder uitzag dan hij al was.
-‘Heb je het mee?’ vroeg de kleine dreigend.
-‘Tuurlijk heb ik het mee. Wat dacht je wel? Ik zit al diep genoeg in de shit, ik kan me geen miskleunen meer veroorloven,’
-‘Flink van je, ik kijk wel of ik een woordje kan doen, maar ik kan niets beloven,’ zei de kleine terwijl hij de slungel denigrerend op de rug klopte.
De slungel haalde een bruin pakje uit en duwde het snel in de kleine zijn handen. Die plooide het behoedzaam open en moffelde het daarna weg in zijn lange leren jas.
-‘Hier, zorg dat het terecht komt. Ik ben hier weg. Er is hier iets, ik ben er niet gerust in,’ fluisterde Slungel terwijl zijn ogen heen en weer flitsten alsof hij elk moment aangevallen zou worden.

Hij verzette even zijn voet waardoor een blikje wegrolde. De twee ongure gasten keken verschrikt op. De kleine stak razendsnel zijn hand in zijn vest en kwam gevaarlijk dichter.
Verdorie, hij zou ontdekt worden, hij wilde niet dat er nog meer slachtoffers zouden vallen.
De kleine keek achter de container en zag alleen een rat die hem verbaasd aankeek en dan pijlsnel verdween.
-‘Godverdomme, stomme ratten, die beesten jagen me de stuipen op het lijf,’ en hij schopte op het blikje dat aan zijn voeten lag. Hij draaide zich om naar Slungel.
-‘Kom we zijn hier weg, het deugt hier niet.’

Elegant kwam hij met beide voeten terug op de plaats waar hij daarnet stond. Hoewel hij zich zo onzichtbaar kon maken als hij wilde, zijn energiepeil stond te laag waardoor hij het laatste restje niet wilde verspelen. De wind speelde met een stukje verfrommelde krant en weer sloeg de geur van het brood in zijn neus. Hatelijk vond hij het, maar nu moest hij zich focussen op de belangrijke dingen. Wat deden Kleine en Slungel daar? Al dagen volgde hij hen, hij had sindsdien nog niets gegeten,
wat de boel er alleen maar gevaarlijker op maakte. Zijn dorst werd groter, hij moest voorzichtig zijn. Bijna was hij er, bijna wist hij wat die twee aan het bekokstoven waren. Dan kon hij ingrijpen. Hij verlangde naar dat moment. Dan zou hij rust hebben.
Totaal onverwacht zwaaide opeens de deur achter hem open. En toen gebeurde alles in een fractie. De arme man die de deur uitkwam besefte niet wat hem overkwam. Hij heeft het nooit gevoeld hoe twee vlijmscherpe hoektanden zich in zijn nek boorden.

De volgende dag kopt de krant “Warme bakker koud gemaakt!”

donderdag 7 maart 2013

Sometimes the same is different... part 2

(wil je eerst deel 1 lezen, moest je dit nog niet gedaan hebben :) )
‘Morgen,’ geeuwde ze toen ze in de keuken kwam. Ze rekte zich uit. Haar iets te kleine flanellen pyjama trok helemaal omhoog.
 ‘Mmm,’ zei hij en bleef lezen in zijn krant.
‘Is er koffie?’
‘Ja.’
Ze liep naar de koffiezet, nam de kan, schonk wat koffie in en ging op een stoel gaan zitten. Ze hief haar knie op en plantte haar voet stevig op de zitting. Afwezig trok ze stukjes uit haar croissant die ze een voor een in haar mond stak.
‘En wat gaan we doen vandaag?’ vroeg ze vermoeid met haar mond vol croissant.
‘Dat moet jij weten,’ en hij draaide een bladzijde om. Ze nipte aan haar koffie en wierp een blik naar buiten.
‘Het ziet er koud uit buiten,’ zei ze bedenkelijk.
‘We kunnen het cadeau voor mijn meter gaan halen en wat gaan drinken in dat café op de hoek van de markt,’ zei hij droog, slurpte nog eens van zijn koffie en keek haar afwachtend aan.
‘Bij die sloerie die niet met haar handen van je af kan blijven?’ vroeg ze ‘ In plaats van naar dat wijf te gaan, gaan we het cadeau halen en iets voor Esmee en dan naar huis …,’ ze zwaaide met haar armen zodat de koffie uit haar mok kwanselde en de vloer bezette.
‘Godver!’ vloekte ze.
Hij keek op uit zijn krant, nam de schotelvod die naast hem op de keukentafel lag en gooide ze naar haar.
‘Blijf maar zitten, dan ruim ik het wel op,’ zei ze nukkig.
‘Hmm, ben je verdikt?’ vroeg hij terwijl hij haar bekeek terwijl ze op haar knieën op de grond zat. ‘Zeeeg…!’gromde en ze gooide de vuile vod in zijn richting. Net op tijd kon hij die vangen en keek haar met een kwade blik aan.
‘Zal’t gaan ja!’ bromde hij.
Ze stond recht, maar tuimelde direct de grond weer in. Ze was weggleden over de koffie die nog maar half was opgeruimd. Met een zucht stak hij zijn hand uit en trok haar recht.
‘Ooh, heerlijk, de geur van koffie en doe dat haar uit je gezicht’ zei hij sarcastisch
‘Weet je wat’ zei ze ‘ik ga douchen en dan zien we nog wel of we nog iets doen vandaag.’
‘Weet jij wat?’ zei hij weer half in zijn krant verdiept.
‘Nee?’ vroeg ze achterdochtig.
‘Ik ga mij douchen en dan ga ik een Irish Coffee gaan drinken bij dat wijf en dan zien we wel.’
‘Dat,’ en ze duwde kwaad op zijn borstkast met haar wijsvinger ‘dat vind ik nu een schitterend idee, je zult wel zien hoe het er hier uitziet als je thuiskomt’ Woest draaide ze zich om en liep naar de badkamer.
Hij draaide nog een blad van de krant en las verder.

woensdag 6 maart 2013

Sometimes the same is different... part 1


‘Goeie…morgen’ geeuwde ze toen ze in de keuken kwam. Ze glimlachte en rekte zich helemaal uit. Haar witzijden nachtkleedje trok helemaal omhoog.
‘Goeiemorgen’ zei hij met een grijns op zijn lippen en gaf haar een stevige knuffel. ‘Koffie?’
‘Ja graag’ en ze ging op een stoel gaan zitten. Ze hief haar knie op en plantte haar voet stevig op de zitting. Afwezig trok ze stukjes uit haar croissant die ze een voor een in haar mond stak.
‘En wat gaan we doen vandaag?’ vroeg ze nieuwsgierig met haar mond vol croissant.
‘Geen idee, gaan we naar de zee of gaan we ergens wandelen?’
 Ze nipte aan haar koffie en wierp een blik naar buiten. ‘Het ziet er koud uit buiten’ zei ze bedenkelijk.
‘We kunnen gaan shoppen en dan een lekkere Irish Coffee gaan drinken in dat leuke café op de hoek van de markt’ zei hij enthousiast, slurpte nog eens van zijn koffie en keek haar afwachtend aan. ‘Schitterend’ zei ze met blinkende oogjes ‘We kunnen dan de cadeautjes voor oma haar verjaardag halen en zo’n leuke hele grote beer voor Esmeetje…’ ze zwaaide iets te enthousiast met haar armen zodat de koffie uit haar mok kwanselde en de vloer besmeurde.
‘Oeps’ zei ze en werd helemaal rood. Hij stond direct recht om een schotelvod uit te halen.
‘Blijf maar zitten, dan ruim ik het wel op.’ Ze veerde recht en kuiste de boel op.
‘Hmm…’zei hij veelzeggend terwijl hij haar bekeek terwijl ze op haar knieën op de grond zat. ‘Zeeeg…’glimlachte ze speels en ze gooide de vuile vod in zijn richting. Net op tijd kon hij die vangen en keek haar met een gespeelde kwade blik aan.
‘Kom hier dat ik je pak,’ gromde hij. Ze stond recht, maar tuimelde direct weer op de grond weer. Ze was weggleden over de koffie die nog maar half was opgeruimd. Behulpzaam stak hij zijn hand uit en trok haar recht.
‘Ooh, heerlijk, de geur van koffie,’ lachte hij en streek haar haren glad.
‘Weet je wat’ fluisterde ze poeslief ‘we kunnen eerst gaan lunchen, dan cadeautjes kopen en daarna je Irish coffee gaan drinken’.
‘Weet jij wat?’
‘Nee’ vroeg ze bedenkelijk ‘we gaan eerst douchen, dan ontbijten we en ruimen de rommel op en dan ga we alles doen wat jij wilt doen.’
‘Dat,’ en ze duwde op zijn borstkast met haar wijsvinger ‘dat vind ik nu een schitterend idee, maar eerst nog wat koffie.’