vrijdag 22 maart 2013

Een nieuwe nonkel


Al voor de tiende keer streek ze haar rok glad om dan weer haar handen zenuwachtig over elkaar te wrijven. Een hand hield haar tegen. Ze keek op en twee lieve blauwe ogen keken haar aan.
‘Het komt wel goed, rustig nu maar.’
 ‘Jij hebt makkelijk praten, eigenlijk zou jij zenuwachtig moeten zijn, jij wordt voorgesteld in mijn familie,’ haar stem bibberde zenuwachtig.
‘Ze moeten mij maar nemen zoals ik ben, dat heb ik je toch al gezegd.’
‘Ja, da’s waar, ik hoop het.’

Twee weken geleden had ze tegen haar ouders gezegd dat ze iemand zou meebrengen naar het familiefeest. Haar moeder was in de wolken geweest, eindelijk had haar dochter iemand gevonden. Haar pa had gewoon gezegd, zo lang hij maar niet rookt en als hij pinten kan drinken zoals ik ben ik al tevreden. Hij zag het zo al voor zich vertelde hij, hij en zijn schoonzoon samen echte venten dingen doen nu Koen haar broer zover woonde. Ze wist dat ze met een bibberende glimlachje had geknikt. Haar vader was altijd al een stoere vent geweest. Niet echt tactisch en recht voor de raap.

De huizen flitsten voorbij, regenkanaaltjes liepen over de ruiten van de auto, de wind waaide hard. Ze keek nog snel eens op de achterbank om er zeker van te zijn dat de bloemen en de fles wijn mee waren. Wat was ze bang, bang van de reacties. Niet alleen van haar ouders, haar broer en zijn vrouw maar ook van haar oma en natuurlijk haar oom en tante die er zouden zijn. Misschien tempert dat de hevigheid van de reacties? Ze had hen nochtans al hints gegeven, maar het was net of ze die niet wilden snappen. Ze had gekozen en punt uit, als ze het niet wilden aanvaarden, dan was het hun probleem. Het klonk zo stoer in haar hoofd.

Ze reden de bekende straat in. Nog vier huizen en daar was het, het huis van haar oma. Lichtjes aarzelend stapte ze uit en nam de bloemen en de wijn. Samen stapten ze naar de voordeur en belde aan. Ze voelde haar benen trillen. Een arm werd rond haar geslagen en ze voelde een zoen op haar wang. Een geruststellend gevoel. De deur ging voorzichtig open en het hoofd van haar neefje verscheen.
‘Dag Jules’ zei ze.
‘Ella!’ riep die enthousiast uit en sprong in haar armen.
‘Voorzichtig jongen, draag jij de bloemen?’
Hij keek haar blij aan en nam ze in zijn kleine handen. Met z’n drieën gingen ze naar binnen. Ze voelde de zenuwen gieren door haar lichaam.
‘Tante, tante, tante… Ella is hier en ze heeft nog iemand mee!’ brulde Jules naar haar moeder.
‘Eindelijk, ze zijn daar, ik ben zo benieuwd,‘ hoorde ze haar moeder enthousiast zeggen.
Ze stapten met z’n twee de woonkamer binnen waar alle hoofden zich omdraaiden. Nieuwsgierige blikken keken haar aan.
‘Dag iedereen, dit is…’ ze verstomde toen ze de blikken zag. Iedereen keek haar ontzet aan. ‘Dit is…’ haar stem trilde.
‘Ik ben Marie,’ vulde Marie haar aan terwijl die haar hand greep, ‘Ik ben de partner van Ella.’ Marie kneep nog even zacht in haar hand.
‘Euhm… jah, euhm…’ kwam Ella’s tante nerveus naar haar toe. ‘Dag Marie, euhm welkom en zet u.’
‘Zet u , zet u…’ bulderde opeens de stem van haar vader door de woonkamer. ‘Er wordt hier niet gezeten.’ Dreigend kwam hij op hen af. ‘Wel, wat heeft dit hier te betekenen?’ terwijl hij wees naar Marie. Haar maag kromp ineen, de zenuwen maakten plaats voor angst.
‘Da’s mijn vriendin, pa,’ zei ze stilletjes.
‘Dat…is… jouw vriendin?’ zijn ogen keken haar woedend aan. ‘Er komt hier geen vriendin in mijn huis, als je hier nog een voet wil binnen zetten, dan kom je met een vriend, geen vriendin.’
‘Maar, pa…’ probeerde ze nog.
Hij keerde zich tegen Marie.
‘Weet je, ze hebben een woord bedacht voor mensen zoals jij!’ brulde hij tegen haar.
‘Laat me raden,’ zei Marie kalm ‘Lesbo, pot, verkeerde,… ik heb ze allemaal al gehoord.’
Ella’s vader keek haar verstomd aan. Hij opende zijn mond om nog iets te zeggen, maar er kwam niets uit.
‘Je dochter is gelukkig met mij, althans dat hoop ik. Als jij dat niet kunt aanvaarden, dan ben ik hier weg en neem ik Ella mee.’
‘Jij, jij, jij serpent… mijn kot uit!’
Marie greep haar hand vast en voor ze nog iets kon zeggen, sleurde ze haar mee.
‘Stop!’ riep plots iemand van aan de tafel.
Ella keek om en zag haar oma rechtstaan.
‘Niemand, maar dan ook niemand smijt mijn eigen kleinkind uit mìjn huis! Begrepen?’ zei oma zacht maar dwingend. Ze stond recht uit haar stoel en kwam naar hen toe.
‘Maria, als jij Ella gelukkig maakt, dan ben jij van harte welkom in mijn familie.’ Ze nam het gezicht van Marie van en gaf haar een zoen op beide wangen. ‘Kom nu meisjes, we gingen juist beginnen aan de taart.’ Oma duwde hen richting tafel. Toen ze voorbij Ella’s vader kwamen zei ze ‘En jij, je gedraagt je als een klein kind, wat is me dat nu, laat dat kind toch gelukkig zijn en stop met dat machogedoe.’
Hij keek zijn ma verbaasd aan en zag eruit als een kwajongen die net op zijn oren kreeg.

Ella’s ma kwam naar hen toe en knuffelde Marie ‘Kom maar meid, nog eens welkom in de familie.’ Haar warme blik haalde Ella over om zich te ontspannen. Met nog een kleine aarzeling begroette ze de rest van de familie terwijl Jules enthousiast naar Marie ging.
‘Moet ik je nu nonkel Marie noemen?’

1 opmerking:

  1. Vlotte pen. Voor wanneer uw eerste boek Griet ? Ik heb er al een titel voor : Het Meisje met het Polkadotjurkje". Groetjes, Ronny (@moseisley on Twitter)

    BeantwoordenVerwijderen