De roze mini

‘De eigenaar van de roze Mini wordt dringend verzocht zich naar de kassa te begeven,’ klonk het schel door de luidsprekers in het winkelcentrum. Mensen keken elkaar nieuwsgierig aan, opzoek naar diegene met de roze Mini.
My god nee, hief Mitch zijn hoofd met een ruk op en liet het roze hemd uit zijn handen bijna vallen, zijn Mini.
Hij wierp een blik op de reusachtige  klok die de grote gang sierde. Het was vijf voor tien.
Ooh nee, kreunde hij, Tom zou hier bijna zijn.
‘Is er iets?’ vroeg Michel die naast hem bezig was de truitjes aan het opplooien.
‘Nee, hoor,’ zei Mitch luchtig.
Tom zou hier binnen vijf minuten zijn, in die tijd kon hij onmogelijk terug zijn. Hij keek naar Michel. Hij wist dat Michel maar al te graag Tom zou willen helpen. Tom was gewoon een kanjer. Zijn stevige lijf, zijn mooie glimlach, zijn blinkende ogen, zijn verfijnde manier van doen. Zucht…
‘De eigenaar van de roze Mini wordt dringend verzocht zich naar de kassa te begeven,’ klonk het opnieuw door de speakers.
Hij moest iets doen, maar wat? Tom kwam altijd stipt om 10u en dat een keer per maand. Het zou anders weer een maand duren alvorens hij hem zou zien. Koortsachtig keek hij rond, nog 3 minuten alvorens hij hier zou zijn. En dan had hij Mary-Ann in het vizier. Zo onopvallend mogelijk ging hij naar haar toe.
‘Mary-Ann?’ vroeg hij zangerig ‘Wil je me eens helpen? Alsjeblieft.’
Mary-Ann keek hem aan met een air van moet dit nu.
‘Toe, ik plooi de rest van de dag wel jouw deel op.’
‘Nou goed, wat is er?’ zuchtte ze verveeld.
‘Wil je aub Tom helpen tot ik terug ben? Ik moet heel dringend ergens naartoe, het zal maar 5 min duren en ik wil niet dat Michel wegloopt met mijn Tom. Please!’
Mary-Ann keek hem bedenkelijk aan.
‘Ok, maar ik krijg de commissie op zijn aankoop.’
‘Mijn… com…mis…sie…’ hakkelde hij. Hij moest het doen, anders was hij Tom kwijt.
‘De eigenaar van de roze Mini wordt nu wel heel dringend verzocht zich naar de kassa te begeven,’ klonk het opnieuw door de speakers.
‘Ok, ok, maar owee als ik Michel tegen Tom zie praten. Dan verklap ik aan iedereen wat je doet telkens de nieuwe collectie aankomt.’
Mary-Ann kleurde dieprood toen hij het zei. Nah, daar had hij haar.
‘’t Is al goed, ga nu maar snel en wees niet te lang weg.’
Hij glimlachte naar haar en spurtte weg. De klok toonde 10u. Snel keek hij rond, maar zag nergens Tom. Dat was raar. Mensen keken hem vreemd aan terwijl hij de winkel uitrende en naar de balie liep.
‘Ik… ben hier… voor de roze Mini…’ hijgde hij.
De dame aan de balie was net aan het telefoneren. Ze was duidelijk aan het multitasken: telefoneren en nagels vijlen tegelijk.
‘Hé, hallo, het was dringend!’ wuifde hij.
Ze keek op en deed teken dat hij nog even moest wachten. In de verte zag hij de klok verspringen van 10u00 naar 10u01. Komaan, dacht hij bij zichzelf en trommelde onbewust met zijn vingers.
De dame keek hem geërgerd aan. Hij moest toegeven: en telefoneren, en nagels vijlen en hem kwaad aankijken, da’s pas multitasken.
10u02.
Ze legde eindelijk de telefoon neer.
‘Voor wat is het?’ vroeg ze
‘De roze Mini!’ hij schreeuwde bijna tegen haar van ongeduld.
‘Ooh, daarvoor moet je naar de ondergrondse parking. Zij hebben ons gebeld.’ Zei ze luchtig.
‘Ondergrondse parking?’ vroeg hij.
‘Ja, de ondergronds parking.’
Hij knikte kort en spurtte toen naar de lift.
10u03.

Vier keer drukte hij op het knopje. Ongeduldig beet hij op de nagel van zijn duim. Toen de schuifdeur eindelijk openging, kwamen er nog een stuk of tien mensen de lift uit.
Komaan… hij rukte de mensen bijna de lift uit, maar kon zich nog echt inhouden. Eindelijk was de lift leeg, hij drukte de knop -1 in en wachtte tot de deuren dicht gingen.
Hij kon nog net 10u04 zien. Hopelijk kon Mary-Ann Tom het eerst onderscheppen.
Etage per etage ging de lift naar beneden.
Opeens besefte hij dat zijn Mini niet in de ondergrondse stond, maar op de parking naast het shoppingcenter.
Hoeveel mensen reden er in een roze Mini? Hij wist dat er  nog een reed in de stad, maar hij had nog nooit de eigenaar gezien. Zou het die Mini zijn?
De lift minderde vaart en de deuren schoven open. Twijfelend stapte hij de lift uit. Het bureau van de ondergrondse was op de hoek. Hij zette het op een spurtje en liep er naar toe. Daar stond een man in een blauwe overall te praten tegen Marc van de ondergrondse.
‘Hoi Marc, wat is er aan de hand met de roze Mini?’ vroeg hij terwijl hij diep inademde.
‘Niets, ‘zei die met een brede glimlach.
‘Hoezo niet!’ Mitch schreeuwde het bijna uit. Zijn ze hier een spelletje met me aan het spelen of wat? Da’s een rotstreek van Michel, die wist hoe hij er naar uitkeek vandaag om Tom te zien. Hij draaide zich om en wou vertrekken.
De klok in Marc zijn bureau versprong naar10u05.
‘De mini staat hier achter, ga maar eens snel gaan kijken. Echt waar geloof me maar,’ zei Marc nog.
Hij rolde met zijn ogen en verliet het bureau. Zou hij gaan kijken? Hij rekende op Mary-Ann om Tom tegen te houden.  De nieuwsgierigheid nam de bovenhand en hij stapte naar de Mini aan de achterkant van het bureau.
Daar stond hij. Er stond nog iemand bij. Het silhouet kwam hem bekend voor. Hij ging dichter kijken. Het silhouet had een bos bloemen bij.
10u06, de klok aan de muur boven de mini versprong.
‘Dag Mitch’ hoorde hij een bekende stem verlegen zeggen.
Daar stond hij met een bos bloemen in de hand. Zijn Tom. Hij spurtte er naar toe.
‘Ik wou het je al langer zeggen, maar die vervelende Michel kwam me altijd lastig vallen op het moment dat ik naar je toe wou stappen.’
Verbluft bleef Mitch staan. Hij wist niet wat zeggen.
‘Wil je deze middag iets met me gaan eten?’ vroeg Tom en keek hem vragend, bijna smekend aan.
‘Rij jij met een roze Mini?’ vroeg hij.
Totaal verbaasd door de vraag keek Tom hem aan.
‘Euhmm… ja?’
Een stralende glimlach verscheen op Mitch zijn gezicht en hij pakte Tom stevig vast.
‘Dit wil ik nu al heel lang doen!’ en hij drukte zijn lippen stevig op die van een totaal verraste Tom.