zaterdag 27 april 2013

Voor het leven


Het kleine briesje liet rokjes en kleine papiertjes opwaaien. Voor het eerst in weken was de zon tevoorschijn gekomen en mensen wilden zoveel mogelijk vitamine D opdoen. De terrasjes zaten bomvol, ijsjes kleurden het straatbeeld samen met bedelende honden die hoopten dat een ijsbol de grond zou raken.
Voorzichtig ging Bart zitten en zette zijn aktetasje zacht neer op de grond. Vandaag was de dag. Hij was nog speciaal naar de kapper geweest. Zijn haar was netjes gekapt en hij had zijn beste kostuum aangetrokken. Hij keek nog snel eens naar zijn dikke benen bril of die echt wel proper was. Zijn nagels waren proper dankzij de manicure van daarnet. Een dienster kwam aan en vroeg wat hij wou. Een water, dat was alles. Hij keek op zijn gouden uurwerk, nog vijf minuten. De zon brandde hard en hij kreeg het warm. Hopelijk begon hij niet te zweten. De dienster bracht zijn water en hij knikte. Zachtjes streek hij met zijn hand langs het aktetasje.
Daar was ze. Zijn godin. De wind speelde met haar lange zwarte haar. Haar amandelvormige bruine ogen keken hem lachend aan. Ze straalde. Haar zwarte pumps droegen haar perfecte benen.
‘Dag Bart,’ zei ze met een glimlach.
‘Dag Cindy, ga zitten’ hij schoof een stoel achteruit en als een echte gentleman schoof hij de stoel weer dichter.
‘Dank je’ fluisterde ze zacht terwijl ze een dossier uit haar tas haalde.
‘Gaan we daar direct aan beginnen?’ vroeg hij ‘of drink je eerst iets, het is zo warm.’
‘Ooh, ja, graag’
Bart stak zijn vinger in de lucht en deed teken naar de dienster. Op haar versleten sneakers kwam ze naar hen toe. Afkeurend keek hij naar die schoenen.
‘Ja, zeg maar’ zuchtte de dienster die duidelijk ook last had van de warmte.
‘Een glaasje witte wijn graag’ zei Cindy. Hij trok even zijn wenkbrauwen op, alcohol? Daar zou hij dan wel iets moeten aan veranderen.
De dienster bleef hem aankijken.
‘Nog een water alstublief.’
Ze slofte weg.
‘Zo, mooi weer hé vandaag,’ begon hij. Voelde hij daar nu een zweetparel? Nee, hij mocht niet zweten, dat zou alles verpesten en dat mocht niet. Het hing natuurlijk volledig van haar af, maar moest het zover komen, dan moest alles heel snel gebeuren. Met zweterige handen zou dat niet lukken. Zo ongezien mogelijk nam hij zijn zakdoek uit zijn broekzak. Toen ze het dossier opensloeg, veegde hij onder tafel zijn handen af. Hij sloeg een blik op zijn aktetasje. Zou hij meteen to the point komen of bespraken ze nog eerst het dossier? Wat had dat laatste nog voor zin als het antwoord negatief was.
‘Ja, mooi weer, het doet deugd om eindelijk weer eens de zon te voelen’ zei ze iets te zakelijk naar zijn zin.
Hij voelde de onzekerheid weer opsteken zoals altijd als hij bij een vrouw was. Hoe vaak hij het al geprobeerd had, om de één of andere reden stootte hij vrouwen altijd af. Nu was het anders, Cindy bleef bij hem werken en zag hem niet als een computernerd zoals de meeste vrouwen. Hij was wel laureaat van zijn jaar geweest toen hij afstudeerde, niemand had ooit zo’n percentage gehaald.
Cindy was anders, ze was perfect op het alcohol drinken na. Zij was de vrouw die hij zocht. Ze was vriendelijk, vroeg dingen en was oprecht geïnteresseerd. Nog heel even keek hij naar het koffertje, het touwtje hing aan het handvat. Hij droogde nogmaals zijn hand af en zo ongemerkt mogelijk nam hij het vast. Vastbesloten ging hij op zijn knie zitten.
‘Cindy, wil je met mij uitgaan?’
Totaal verbaasd keek Cindy hem aan.
‘Maar Bart toch, wat doe je nu? Kom sta recht, de mensen kijken…’ ze keek beschaamd rond naar de mensen die niets vermoedend genoten van het heerlijke weer ‘Ik ben al vijf jaar getrouwd.’
Het was een slag in zijn gezicht. Er begon iets in hem te borrelen. De woede zinderde door zijn lijf. Hij hield het touwtje strak gespannen. Hij zag die blik in haar ogen, de blik die alle vrouwen hadden als ze naar hem keken: medelijden. Dat mocht niet, niet Cindy. Cindy was voor hem. Als hij haar niet kon krijgen, dan niemand. Met een krachtige ruk trok hij aan het touw.

Kaboem!!!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten