Genieten van een sauna

Het was druk zo te zien vandaag. Door het raam achter de balie zag ik het volk ruimtes binnen en buiten gaan. Ik moest en zou een sauna proberen in Finland. Mensen stapten ietwat loom door de gang met witte katoenen slippertjes en idem dito kamerjassen. Ik stond aan te schuiven om binnen te gaan in het Finse sauna complex. Ik zag het al helemaal zitten. Ik in mijn naakie heerlijk ontspannen bij mijn boek. Al mijn géne aan de kant latend, er mij niets van aantrekken dat tientallen Finnen rond mij even puur om mij zouden zitten. Strakke lijven deden er niet toe. Waarschijnlijk omdat kleine bierbuikjes, rimpelvellekes en flubberarmen meer standaard zijn dan supermodellen. Het is fascinerend om al die onvolmaaktheden te zien. De één is al wat meer onvolmaakt dan de ander. Straks loop ik met mijn eigen onvolmaakte lichaam ertussen. Wat is er zaliger om al je schroom thuis te laten en te zien dat perfectie niet bestaat.

Daar stond ik dan. Mijn locker dicht en klaar om een beetje te gaan zweten.  Met mijn strandzak over mijn schouder trok ik naar de sauna. Die strandzak had ik wel nog meegenomen, want ik vertrouwde de dame aan de balie daarnet niet. Ze had er ook geen probleem mee dat ik die meenam. Dat vond ik op zich eigenlijk al een beetje verdacht.  Een handdoek was rond mijn lijf gedrapeerd en met de strandtas om mijn schouder trok ik op weg. De ietwat norse Finnen keken mij een beetje raar aan, maar daar trok ik mij geen jota van aan. Wat zou ik eerst doen, stoombadje of sauna of zwembadje. Eerst zwemmen. Eerlijk gezegd had ik zin om een bommetje te doen en al die keurige Finnen te doen schrikken, maar mijn ‘goeie manieren’-geweten hield me net op tijd tegen. Zo elegant mogelijk dook ik dan het water in. Elegant op mijn manier dan, met ander woorden ik plonsde als een olifant. Zo weinig mogelijk proestend kwam ik weer boven water. Ik stapte naar de ligzetel waar mijn tas stond. Tijd om eerste een beetje ontspannend te lezen. Mijn boek, waar was mijn boek. Ietwat zenuwachtig rommelde ik in mijn tas. Oh nee, het lag helemaal onderaan. Ik roerde er in maar kon er niet bij. Er zat niets anders op dan alles uit te halen.  Mijn Iphone kwam er als eerste uit, dan mijn lipstick, dan mijn schrijfetui, mijn Fins vertaalboekje,… . Even keek ik op en zag dat ogen naar mij aan het gluren waren, hoe moest ik dit aanpakken… Ik wist wat er in mijn tas zat, zou ik het wel uithalen? Niets van aantrekken, dacht ik. Mijn zakdoekjes volgden de rest op en ook mijn handspiegeltje… steeds meer ogen keken mij aan… hoe meer ik uithaalde, hoe harder mijn hart ging slaan. Phew, wat was het hier warm. Ik keek rond mij en wist wat er zou volgen als ik mijn laatste items uithaalde. Zou ik dit wel doen? Hoe los ik dit op? Ik keek even rond en zag de handdoek liggen. Voorzichtig wierp ik een blik in mijn tas en zag twee donkere maar o zo schattige ogen mij aankijken. Zo onopvallend mogelijk legde ik de handdoek over mijn tas. Met mijn éne hand wriemelde ik er mij in. Een vochtig rasperig ding wreef over mijn hand. Het kriebelde waardoor ik moest lachen. Verdorie, niet nu, alle mensen begonnen te kijken naar mij. Met mijn ander hand probeerde ik de handdoek erin te proppen zodat ik die, ik weet nog niet hoe, er subtiel weer zou kunnen uithalen. Het begon te bewegen… te spartelen… heel mijn tas bewoog en ik merkte dat mensen dichter kwamen staan om onopvallend, of dat dachten ze toch, te kunnen kijken. Ik probeerde op mijn zetel te blijven zitten en om zo elegant mogelijk te blijven, maar de tas bewoog meer en meer tot ik ze niet meer kon houden. En dan gebeurde het onvermijdelijke. De tas viel om en als in een slechte komedie begon de tas rond te lopen. Finnen begonnen langs alle kanten te gillen. Ik sprong recht en probeerde ze te pakken te krijgen, maar struikelde over  mijn handdoek die in de grond gevallen was. Terwijl ik recht krabbelde zag ik een nog norsere Fin dan alle andere op mij afstappen. Een boom van een vent stond voor mij. Ik moet zeggen dat ik danig onder de indruk was. Een hele stroom van Finse woorden werden er tegen mij gescholden.
‘Sorry meneer’ murmelde ik en ik deed teken naar mijn zetel.  Met gebaren probeerde ik duidelijk te maken wat ik nodig had. Mijn uitstekende mime talent kwam me voor één keer goed van pas. Het was vast een grappig schouwspel, een kleine naakte vrouw die tegen een boom van een vent met kamerjas, tattoo’s, piercings probeerde in mime iets duidelijk te maken. Uiteindelijk gromde hij als een beer. Het klonk goedkeurend. Terwijl ik stapte wurmde ik de tas zo goed mogelijk onder mijn blote arm. Achter mij liep de boom. Ik nam mijn vertaalboekje en keek hem aan.
‘On pakko käyttää tossuja’ bromde hij en wees naar een bordje wat verder.
Ik bladerde door mijn boekje en kwam tot de constatatie dat ik mijn slippers dus moest aandoen. Het was blijkbaar verboden om zonder slippers rond te lopen.
Van onder mijn arm dook het kopje op van mijn al veel te lang in mijn tas gevangen gezeten hond. De boom veranderde van een stoere macho in een klein kind. Hij streelde liefjes het kopje van Snuffie.
De Finnen keken mij plots allemaal met een glimlach aan en knikten vriendelijk terwijl ze weer verder deden met wat ze zonet aan het doen waren.
Snuffie nestelde zich naast me op de bank en begon te slapen. Ik viste mijn boek uit en propte alles weer in mijn tas en kon eindelijk beginnen lezen.
Rare jongens die Finnen.