Lekker dier?!

Vol spanning zat ik achter mijn bureau. Nog vijf minuten te gaan. Elke morgen rond tien over acht kwam hij aan. Wat hem zo aantrekkelijk maakte, wist ik niet, maar ik merkte dat niet alleen ik hem met bewonderende ogen aan keek. Hij was groot, had kort bruin haar en groen-bruine ogen. Hij zag er gespierd uit, maar niet overdreven. Misschien was het omdat de andere mannelijke collega’s er nogal duf en saai uitzagen dat hij zo’n aantrekkingskracht had op de collega’s hier op het werk. De vrijgezellen wilden hem in hun netten strikken en de getrouwde besjes voelden een vergeten vuur weer opflakkeren.

Vlug liep ik nog even naar het toilet om te zien of alles nog steeds in orde was. Geen uitgelopen mascara, chocolade ofzo aan mijn tanden? Mijn haar zag er ook goed uit. Neutraal, maar door de speelse sliertjes toch een beetje ondeugend. Ik probeerde me niet opvallend sexy te kleden. Ik ging nu niet plots korte rokjes en hoge pumps dragen om de nieuwe collega te overtuigen van mijn ‘kwaliteiten’. Ik snelde terug achter mijn pc. In de verte hoorde ik zijn stappen al naderen. Vlug doen alsof ik strak en in diepe gedachten verzonken naar mijn scherm keek. Hij hoefde het niet te merken dat ik zo reikhalzend naar zijn komst zat uit te kijken. Hoewel ik dacht dat hij wel een vermoeden had, want af en toe zag ik hem naar me kijken met een doordringende blik. Alsof hij in mijn hoofd wou kijken om te weten wat ik dacht.

Al een uur aan het werk. Nou ja aan het werk. Waarom was het toch zo moeilijk om me te concentreren? Misschien toch even een kop koffie halen om even mijn benen te strekken. Zacht stond ik op en stapte naar het keukentje. Achter mij hoorde ik plots het o zo gekende geluid van zijn voetstappen. Ik probeerde zo gewoon mogelijk verder te stappen, zonder over mijn voeten te struikelen of iets anders onhandig. In de keuken nam ik een kop uit de kast en goot de koffie erin. Even stopte ik en hoorde zijn voetstappen halt houden in de keuken. Voorzichtig goot ik verder, probeerde hem te negeren en vooral niet te morsen. Hij stond vlak achter mij. Hmmm, zijn geur was bedwelmend. Hij deed de lade open en stootte ‘per ongeluk’ tegen mijn arm. Een elektrische shock ging door mijn arm. Ik draaide me even om en keek recht in zijn prachtige ogen.
‘Sorry’ fluisterde hij en met een onweerstaanbare glimlach keek hij diep in mijn ogen. Mijn benen voelden als blubber. Ik probeerde terug te glimlachen, maar die kwam wat geforceerd over. Een beetje onhandig nam ik een bordje om mijn kopje op te zetten, probeerde niet te bibberen en vluchtte de keuken uit. Zou hij het merken?

Terug aan mijn bureau voelde ik me net een schoolkind. Een tiener die voor het eerst verliefd was. Ik kon mezelf wel slaan. ‘Geeft niet hoor of kan eens gebeuren, ook koffie?’ Allerlei scenario’s vlogen nu door mijn hoofd, te laat natuurlijk.
Ik zag vanuit mijn ooghoek het vakje van inkomende post oppoppen.
‘Je haar zit leuk :-)’ Ik voelde mijn wangen warm worden. Snel keek ik om me heen om te zien of niemand keek.
‘Dank je,’ stuurde ik terug, een beetje verder hoorde ik mijn mailtje aankomen.
‘Graag gedaan. Je ziet er eigenlijk altijd leuk uit,’ verscheen in mijn inbox.
‘Jij ook’ antwoordde ik onzeker. Binnenin bubbelde er van alles, zenuwen, spanning, verlegenheid… massa’s indrukken bouwden een feestje in mijn buik.

‘Zin om tijdens de lunch samen iets te eten?’ Mijn hart maakte een sprongetje.
‘Heb ik wel zin in,’ antwoordde ik in een poging om zo koel mogelijk over te komen. Daar ging mijn concentratie voor de rest van de voormiddag.
‘Om twaalf uur aan de uitgang?’
‘Ik zal er zijn.’
Ik keek terug op van achter mijn scherm en zag hem knipogen. De rest van de collega’s zaten diep verzonken in hun werk. Gelukkig. Een beetje trots keek ik naar hen die al zo flink hun best hadden gedaan om zijn aandacht te trekken. En ik, grijze muis, ging die middag lunchen met hem, zo’n lekker dier. Nog één uur en tien minuten. Ik zag de secondewijzer op mijn klok zich voortslepen. Dit ging een lange voormiddag worden. Kom, concentratie.

Nog een kwartiertje, snel even naar het toilet, voor de tiende keer al. Zat mijn haar nog goed? Hing er niets aan mijn neus? Hoe zagen mijn tanden eruit? Mijn adem rook toch niet? Even uitademen op mijn handpalm en ruiken. Hmm, het rook normaal, seffens toch maar even snel een kauwgumpje in mijn mond proppen. Nog vijf minuten, mijn bureau wat opruimen, de dossiers die ik straks nodig had klaar leggen. Hup, daar was er weer een mailtje.
‘Klaar?’ Snel nam ik mijn jas en vocht tegen mezelf om niet als een klein kind te gaan huppelen. Halverwege de gang besefte ik dat ik mijn handtas vergeten was. Vlug snelde ik er weer om.
‘Iets vergeten?’ riep een collega. Ik stak mijn handtas de lucht in om te tonen wat ik vergeten was en glimlachte vriendelijk naar haar. Ze was een van de collega’s die niet kon stoppen om over hem te praten. Maar wie ging nu met hem lunchen?
Hij stond te wachten aan de lift. Een ietwat verlegen stapte ik naar hem toe.
‘Ik neem eigenlijk altijd de trap’ zei ik droog. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan. Wat zei ik nu? Damn, mijn hersenen werkten toch niet naar behoren vandaag.
‘Geen probleem’, zijn hemelse diepe stem klonk als muziek in mijn oren.

Lachend kwamen we uit de traphal. Het eten was heerlijk. Het gesprek verliep in het begin wat stroef, maar na een tijdje kletsten we als twee oude tantes. Ik voelde me op mijn gemak met hem. We namen gelaten afscheid en stapten elk naar ons bureau. Jaloerse collega’s keken ons met open mond aan.
Opnieuw mail.
‘Het was fijn deze middag,’
‘Dat vond ik ook en het eten was fantastisch,’ en dat meende ik.
‘Niet zo fantastisch als jij’
‘Bloos,’ stuurde ik terug terwijl ik mezelf rood voelde worden.
‘Je bent schattig als je bloost,’ Ik bloosde nog meer, stak me weg achter mijn scherm en ging snel aan het werk. Er lagen nog twee dossiers die ik dringend moest afwerken, ik hoopte dat ik me er op kon concentreren.

‘Ik blijf aan deze middag denken, ’stuurde hij me plots door en twee seconden later kwam er weer een mail.
‘Ik wil je zachte blonde haar strelen.’
‘:-)’ antwoordde ik terwijl ik het weer heel erg warm kreeg.
‘Ik wil met mijn vinger langs de lijn van je kaak strelen,’ zond hij terug. Bijna voelde ik zijn zachte aanraking langs mijn kaak.
‘Ik wil zacht met mijn mond je mooie hals kussen. Ik wil met mijn lippen je

huid zachtjes beroeren.’ De kleur van mijn wangen had ondertussen al vijftig tinten rood gekregen.
‘Koffie?’ stuurde ik hem.
‘Ok!’ kreeg ik terug.
Vlug wiste ik alle mails die ik van hem kreeg en wandelde daarna richting keuken. Onopvallend stond hij recht en volgde mij.

Ik nam twee verse tassen uit de onderste kast en schonk koffie in, terwijl hij de lade opende om er een lepel uit te halen. Ik reikte naar de kast boven mij om er bordjes uit te halen. Ik kon er net niet bij. Heel lichtjes duwde hij tegen mijn lichaam en nam de bordjes. Terwijl hij die aan mij gaf, streek hij zachtjes langs mijn arm. Ik draaide mij om zodat ik recht in zijn gezicht kon kijken. Een warme gloed straalde uit zijn ogen. Onze ademhaling versnelde. Ik wou hem nu direct kussen. Hij boog zich voorover, ik hield mijn adem in. Er verscheen een ondeugend lachje op zijn gezicht. Hij nam de suiker die achter me stond en zette een stapje achter uit zodat we op een meer vriendschappelijke afstand van elkaar stonden. Net op tijd. Een andere collega verscheen in de keuken. Ietwat ontgoocheld stapte ik weer richting bureau. Een beetje buiten adem. Tijd om weer even te bekomen. Met een speelse blik stapte hij naar zijn bureau, nam er een map en stopte er een blad in waarop hij nog vlug iets krabbelde. Hij stapte mijn richting uit en legde de map op mijn bureau met een knipoog.
‘Ik kijk uit naar onze volgende ontmoeting’ stond er op het briefje. Grrrr, ik werd hier gek van. Straks ontplofte ik nog van de sensuele spanning die tussen onze bureaus zinderde. Ik bedacht dat het tijd was dat ik enkele oude dossier ging archiveren. Het was lekker fris in het archief. Daar kon ik even afkoelen en mijn gedachten ordenen. Vlug nam ik mijn map met oude dossiers en ging bij het secretariaat om de sleutel van het archief te vragen. In de verte hoorde ik hem tegen een collega zeggen dat hij vertrok naar een meeting en pas binnen twee uur zou terug zijn.
 

De koelte van het archief deed deugd. Ik liep naar het einde van de gang waar mijn deel van opslagruimte was. Mijn lichaam koelde snel af en ik voelde een lichte rilling. Mijn trui lag nog boven, dus was het even kou lijden. Nu ik hier toch was kon misschien even mijn dossiers verder klasseren. Ze lagen wanordelijk door elkaar. Terwijl ik druk bezig was ging opeens het licht uit. Verschrikt keek ik op. Een rilling liep over mijn lijf. Wat was er aan de hand? Ik voelde het koudzweet uitbreken. Wat was er aan de hand? Stel dat iemand mij hier kwam lastigvallen, of erger dat ik hier opgesloten raakte. Ik zou hier nooit meer uit kunnen. Mijn hartslag bonkte in mijn keel. Dan bedacht ik dat ze wisten dat ik hier was, ik had de sleutel. Ik bleef even staan zodat mijn ogen konden wennen aan het weinige licht dat van de noodverlichting komt. Zag ik daar iets bewegen of was het mijn fantasie die op hol begon te slaan? Plots voelde ik hoe een arm mij van langs achter vastnemen rond mijn middel. Ik sloeg in paniek. Allerlei verdedigingstechnieken vlogen door mijn gedachten tot ik een bekende geur rook. Ik ontspande me en probeerde mijn hartslag weer normaal te krijgen. Hij draaide me zachtjes om zodat ik tegenover hem stond. Het zachte licht van de noodverlichting gaf een gekke groenachtige kleur aan onze gezichten.
‘Mag ik verder gaan?’ vroeg hij met een hese stem. Even twijfelde ik, stel dat iemand binnenkwam. Maar dan bedacht ik dat net dát het spannend maakte. Toen ik zachtjes bevestigend knikte, kwam hij nog dichter en boog naar me toe. Voorzichtig nam hij mijn gezicht vast en drukte zijn zachte mond tegen mijn hongerige lippen. Een vuurwerk in mij barstte los en raakte alle deeltjes in mijn lijf. Zijn handen gleden zacht over mijn rug. Heel mijn lichaam tintelde en brandde van verlangen. Onze lippen gleden over elkaar en zijn hand glipte onder mijn bloesje. Wat kwam ik weer doen in het archief? Afkoelen? En dan opeens hoorde ik iets aan de deur. Abrupt stopte ik onze hemelse kus. We hielden ons alle twee muisstil. Hij pakte me heel stevig vast. De deur van het archief ging langzaam open. Ik hoorde gevloek.
‘Gdvr, het is hier donker en dat verdomde het licht werkt weer niet,’ mompelde er iemand terwijl we hem hoorden porren aan de schakelaar. Ik probeerde niet te giechelen. Het was Gerard van de boekhouding, hij liep door het archief en enkele rekken voor ons stopte hij. Gelukkig was het donker en ben ik slordig. Hij kon ons net niet zien omdat mijn archiefdozen door elkaar op het rek stonden. Het had zijn voordelen om af en toe slordig te zijn. Gerard roefelde in wat dozen en vertrok opnieuw. Toen hij weg was, ontsnapte mij een zucht van opluchting.
‘Waar waren we weer?’ fluisterde ik zachtjes.
Ik voelde zijn lippen weer in mijn nek.
‘Hier’ fluisterde hij tussen twee kusjes door. Kusje voor kusje kwam hij dichter bij mijn lippen. En elk kusje wakkerde het vuur meer en meer aan. Vlinders, kriebels… zinderden door mijn buik. Het vuurwerk begon weer te knallen als zijn lippen de mijne raakten. Het was een sensatie dat ik al een lange tijd niet meer gevoeld had. En het voelde heerlijk.

‘Weet je, ik verlangde al naar dit moment sinds de eerste keer dat ik je zag,’ fluisterde hij in mijn oor net voor we het archief verlieten terwijl ik mijn bloesje weer fatsoeneerde.
Ik zal nog regelmatig mijn archief komen aanvullen, denk ik.